ارزیابی تاثیرات تمرکزگرایی و مهاجرپذیری در افزایش جاپای بوم شناختی منطقه شهری تهران

با شکل‏گیری نظام متمرکز در کشور و تمرکز سرمایه‏های اقتصادی- فرهنگی در شهر تهران از یک سو و ضعف سرمایه‏گذاری و بهره‏برداری از پتانسیل‏ های سایر نقاط کشور از سوی دیگر، باعث شده است که تهران و نواحی پشتیبان آن به کانون اصلی جذب جمعیت و مهاجر تبدیل شود. این تمرکز جمعیتی، اقتصادی، آموزشی و غیره معضلات و مشکلات زیادی را در پایتخت کشور ایجاد کرده است. یکی از مهمترین آن‏ها افزایش فشار بر محیط و بنیادهای زیستی است. در این بین بدیهی است شهر تهران به دلیل محدودیت‏های اکولوژیک برای ادامه حیات ناچار است جریانی از ورودی منابع زیستی را از منطقه پشتیبان خود دریافت کند و جریانی از خروجی‏ها (آلودگی‏ها و زباله‏ ها) را صادر کند. لذا این توسعه ناپایدار سریعاً به منطقه پشتیبان آن نیز منتقل می‏شود. سوال اصلی این پژوهش که با روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از داده‏های اسنادی و گزارشات معتبر انجام شده، این است که تمرکز گرایی و مهاجر‌پذیری در منطقه شهری تهران چه پیامدهای زیست محیطی و امنیتی به دنبال خواهد داشت؟ نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‏دهد که این افزایش فشار نه تنها ناپایداری توسعه و فجایع زیست محیطی را به دنبال خواهد داشت، بلکه در صورت ادامه چنین روندی، شکل‏ گیری بحران‏های اجتماعی، سیاسی و امنیتی دور از انتظار نیست. بنابراین ضروری است بر روی پتانسیل‌های و ظرفیت‏های زیستی سایر نقاط کشور برای جذب جمعیت سرمایه گذاری شود.